Kan of moet er iets veranderen in ons beleid bij mensen met pas ontdekte type 1 diabetes (t1DM) tijdens de huidige Covid-19 pandemie? Die vraag stellen de Amerikaanse kinderarts Satish Garg et al zich in het laatste nummer van Diabetes Technology and Therapeutics. En de vraag lijkt ook interessant voor Nederlandse dokters, die overigens al zoveel mogelijk over zijn op telemedicine. Een voorbeeld.
Patiënt
Garg et al beschrijven o.a. een 20 jarige man aanvankelijk op de IC opgenomen met diabetisch ketacidose in het kader van pas ontdekte t1DM. Na ontslag van de afdeling wordt patiënt eenmalig door het behandelteam in persoon gezien. Bij die gelegenheid wordt een begin gemaakt met educatie. Vanwege de Covid-19 pandemie worden alle controles, inclusief educatie, verder virtueel gedaan. Het HbA1c bij start bedraagt 15.0% en de time in range(TIR) 16%.). Gestart wordt met een 4 maal daags insuline schema: 3x lispro voor de maaltijd en 1x glargine voor de nacht. Bloedglucose waarden worden vervolgd met een Dexcom G6 sensor. De insuline doses worden dagelijks door zijn dokter aangepast in week 1. In week 2 worden de regelmatige ’televisits’ overgenomen door een diabetesverpleegkundige (certified diabetes educator). Inmiddels is zijn TIR gestegen tot 37%, zonder time below range (TBR). Daarna volgen ‘televisits’ 1x per 2 weken. Nog 3 weken later blijkt een honeymoon fase aangebroken; de TIR bedraagt dan 90%. Patiënt gebruikt dan, naast glargine, nog steeds kleine hoeveelheden preprandiale insuline.
Conclusie en relevantie voor de praktijk
Beschreven wordt een patiënt met pas ontdekte t1DM die slechts 1x poliklinisch wordt gezien en verder op afstand wordt geïnstrueerd en begeleid. En kennelijk is dat goed verlopen. Is dit heel verrassend? Nee, zeker niet. Elke Nederlandse internist of kinderarts heeft het aantal poliklinische bezoeken voor mensen cq kinderen met diabetes tot een minimum beperkt. De beschreven casus laat zien hoe dat ook prima kan lukken bij pas ontdekte t1DM.
Referentie
Diabetes Technology & Therapeutics http://doi.org/10.1089/dia.2020.0161
