In tegenstelling tot wat veelal geloofd wordt produceren vele mensen met type 1 diabetes nog steeds een klein beetje insuline. Dit wordt vaak residuele beta cel functie genoemd. Het was al bekend uit de grote Diabetes Control and Complications Trial (DCCT)  trial dat meer rest functie samen hangt met een lager risico op diabetes complicaties. In deze fraaie studie in Lancet Endocrinology and Diabetes hebben de auteurs onderzocht welke factoren bepalen of iemand met type 1 diabetes restfunctie behoudt, en laten zij ook zien dat er een sterk verband is tussen restfunctie en het risico op complicaties.
Methode
Om hun vraag te beantwoorden maken de auteurs gebruik van twee complementaire cohorten. In een longitudinale studie van het Helsinki University Hosptial (met 847 deelnemers, waarvan de meerderheid onder de 16 jaar gediagnosticeerd) werden random C-peptide (als marker voor restfunctie) bij diagnose vergeleken met C-peptides gemeten bij ten minste een jaar na diagnose. Ten tweede voeren de auteurs een groot samengesteld cohort (van de FinnDianne n=3984 en DIREVA n=645 studies) waarin verbanden met een polygenetische risico-score en complicaties wordt onderzocht.
Resultaten
De longitudinale analyse onthulde dat leeftijd van diagnose een sterke voorspeller is van de snelheid waarmee het C-peptide daalt. In de cross-sectionele studie werd gevonden dat na een mediane duur van 21.6 jaar diabetes nog altijd 19.4% van de deelnemers een aantoonbaar random C-peptide had van >0.02nmol.L. Een aantoonbaar C-peptide was geassocieerd met een lagere genetische risico-score, minder hypertensie, lager HbA1c (68mmol/mol bij geen restfunctie vs 57mmol/mol in de sterk behouden groep) en cholesterol, en was onafhankelijk geassocieerd met een lager risico op retinopathie (61.5% bij geen restfunctie versus 23.6% in de sterk behouden groep) en nefropathie (37.2% bij geen restfunctie versus 17.1% in de sterk behouden groep).
Conclusie
Ondanks het feit dat C-peptide in kinderen en hoog-risico genetische groepen snel daalt, is er een grote groep mensen met type 1 diabetes ook na zeer lange diabetes duur restfunctie behoudt. Mogelijk beschermende effecten lijken stapsgewijs toe te nemen, waarbij zelfs minimale restfunctie was geassocieerd met een lager risico op complicaties. Deze bevindingen zijn belangrijk voor risico-stratificatie en onderstrepen het belang om te zoeken naar behandelingen die de restfunctie in type 1 diabetes behouden, ook al zou dit niet direct tot onafhankelijkheid van insulinegebruik leiden.
