In de huidige richtlijnen CVRM wordt aangeraden voor T2DM 15 jaar op te tellen bij de leeftijd; dit geeft in de meeste gevallen een 2-4 x grotere kans op het optreden van een CV event in vergelijking tot de kalenderleeftijd, in gevallen van een laag risico zelfs soms tot 7 x toe. Voor T1 DM zijn de richtlijnen minder duidelijk, in elk geval wordt geadviseerd vrouwen met T1DM onder 40 jaar als niet hoog risico te beschouwen. De meeste artsen in NL zullen T1 DM patiënten ouder dan 40 jaar ten aanzien van CVRM management hetzelfde behandelen als T2 DM. Op basis van welke gegevens ?
Uit de Scandinavische landen komen nu data van lange termijn follow up van DM type 1, tot 20 a 30 jaar toe. Eerder zijn op diabetesgeneeskunde.nl de Swedish registry getallen samengevat (N Engl J Med 2014; 371:1972-1982 DOI: 10.1056/NEJMoa1408214) (N Engl J Med 2017; 376:1407-1418 DOI: 10.1056/NEJMoa1608664) en nu komen daar data uit Finland bij: de FinnDiane studie.
Mensen met T1DM zonder albuminurie hadden een mortaliteit die niet verschilde van de algehele Finse bevolking. Dit is fantastisch nieuws voor T1 DM patienten en het is te hopen dat (levens-)verzekeraars dit artikel ook lezen. Natuurlijk geeft de studie ook nuances aan: ten opzichte van personen zonder DM is de mortaliteit nog steeds hoger bij mensen met T1 DM ( zonder albuminurie) en het frappante is dat dit bij vrouwen ( 59 %, significant) meer uitgesproken is dan bij mannen ( 14 %, niet significant). Ook geeft het stuk weer dat na 10 en zeker na 20 jaar T1 DM hart-en vaatziekten als doodsoorzaak vaak voorkomen, ook bij jonge T1 DM patiënten (gemiddelde leeftijd populatie was 36 jaar met gemiddeld 16 diabetes-jaren)
De vraag dient zich aan of we in onze NL richtlijn de vrouwen met Dm 1 onder de 40 onterecht een therapie onthouden?
