Het klinkt zo veelbelovend: je patiënt is obees en wil dolgraag afvallen, maar mist een praktisch haalbare methode. Waarom niet gewoon het aantal uren waarop hij of zij eet beperken? Dat zou misschien het ei van Columbus zijn. Maar werkt het? Die vraag is onderzocht door Deying Liu et al en deze week gepubliceerd in het NEJM: Calorie Restriction with or without Time-Restricted Eating DOI: 10.1056/NEJMoa2114833.
Methoden
Honderdnegenendertig patiënten met obesitas werden gerandomiseerd over wel of niet ‘time-restricted eating (voedselinname alleen tussen 8:00 ‘s morgens en 4:00 ‘s middags) gecombineerd met calorie beperking. Alle deelnemers werden geïnstrueerd om gedurende 12 maanden een calorie beperkt dieet te volgen: 1500 tot 1800 kcal per dag voor mannen en 1200 tot 1500 kcal per dag voor vrouwen. Het primaire eindpunt was verschil in verandering van lichaamsgewicht vanaf de start. Secundaire eindpunten waren veranderingen in middelomtrek, body-mass index (BMI), hoeveelheid lichaamsvet en metabole risicofactoren.
Resultaten
Van de 139 gerandomiseerde deelnemers volbrachten 118 (84.9%) de studie. Het gemiddelde gewichtsverlies tijdens de studie was 8.0 kg (95% betrouwbaarheidsinterval [CI], −9.6 tot −6.4) in de ‘time-restriction’ groep en 6.3 kg (95% CI, −7.8 tot −4.7) in de groep zonder restrictie t.a.v. tijd van voedsel inname. Het verschil in gewichtsverandering was niet significant (verschil: −1.8 kg; 95% CI, −4.0 tot 0.4; P = 0.11). De veranderingen in middelomvang, BMI, lichaamsvet, bloeddruk en metabole risicofactoren waren evenmin significant verschillend. Verschillen in bijwerkingen waren er niet.
Conclusie
In een groep obese individuen bleek de combinatie van caloriebeperking met restrictie t.a.v. tijd van voedsel inname gedurende één jaar niet van voordeel t.a.v. lichaamsgewicht, middelomtrek, BMI, hoeveelheid lichaamsvet, bloeddruk en metabole risicofactoren in vergelijking met caloriereductie alleen.
Beschouwing en relevantie voor de praktijk
Sterke punten van deze studie zijn het feit dat de studie gerandomiseerde was, de duur van de studie (één jaar) en het gegeven dat bijna 85% van de deelnemers de studie afmaakte.
In de spreekkamer zal bij de begeleiding van mensen met obesitas af en toe het onderwerp ‘time restricted eating’ aan de orde komen. Theoretische argumenten waarom dit regiem nuttig zou kunnen zijn kan men gemakkelijk bedenken: ‘inbouwen van langere episoden van nuchter zijn is meer fysiologisch dan voortdurend maar consumeren” of “onze voorouders waren gedwongen vaak te vasten en hadden minder last van obesitas en diabetes etc”. Maar wat die argumenten ook zijn, essentieel is bij zo’n gesprek met de patiënt wat er nu bewezen is. Met bovenstaande studieresultaten is het aannemelijk geworden dat voor de patiënt met obesitas die wil afvallen een restrictie t.a.v. tijd van voedsel inname geen relevante voordelen heeft boven calorie beperking alleen.
Referentie:
