In 2001 citeerde professor Rob Heine, internist-diabetoloog, over de stijgende incidentie van type 2 diabetes eens de stelling: “Genes load the gun, obesity pulls the trigger”. Obesitas bij kinderen in de V.S. was toen al een groot probleem. In die periode waren er in de V.S. voor het eerst meer kinderen met type 2 dan met type 1 diabetes: een somber stemmende constatering. Inmiddels is ook in Nederland type 2 diabetes bij teenagers flink in opmars. En dus moeten we, nu we de epidemie niet hebben kunnen voorkomen, de aandoening zo goed mogelijk zien te behandelen. De vraag die voorligt in een artikel dat op 9 juni gepubliceerd werd in de New England J Medicine is of wekelijkse toediening van de GLP-1 receptor-agonist dulaglutide effectief is in het bereiken van een betere glycemische controle.
Methoden
In deze dubbel-blinde placebo-gerandomiseerde 6 maanden durende studie werden teenagers met type 2 diabetes met een leeftijd van 10 tot 18 jaar en een BMI van boven de 85stepercentiel betrokken die reeds behandeld werden met of alleen lifestyle maatregelen of lifestyle met metformine met of zonder basale insuline. Zij werden in een ratio 1:1:1 gerandomiseerd over wekelijks placebo s.c., dulaglutide 0.75 mg s.c., of dulaglutide 1.5 mg s.c. Het primaire eindpunt was verandering van het HbA1c bij 26 weken. Secundaireeindpunten waren: percentage deelnemers met een HbA1c < 7.0% en veranderingen in nuchter glucose en BMI tijdens de studie.
Resultaten
Honderdvierenvijftig deelnemers ondergingen randomisatie. De aanvangs-BMI bedroeg rond 34.0 kg/m2. Bij 26 weken bleek het HbA1c gestegen in de placebogroep (0.6 %) en gedaald in de dulaglutide groepen (–0.6 % bij 0.75 mg en −0.9 % bij de 1.5 mg groep; p<0.001 voor beide dulaglutide armen versus placebo). Bij 26 weken hadden veel meer deelnemers in de twee dulaglutide groepen een HbA1c 7.0% (51% vs. 14%, P<0.001) in vergelijking met placebo. Het nuchtere glucose steeg in de placebogroep (0,9 mmol/l) en daalde in de gecombineerde dulaglutide groepen (-1.0 mmol/l, p<0.001). Tussen de groepen was er geen verschil in verandering in BMI. Niet onverwacht waren er meer gastro–intestinale klachten in de dulaglutide-groepen.
Conclusie
Wekelijkse behandeling met dulaglutide (0.75 mg of 1.5 mg) bij teenagers die reeds behandeld werden met of zonder metformine en met of zonder basale insuline leidde tot een beter HbA1c, maar hun BMI veranderde niet.
Relevantie voor de praktijk
Het is teleurstellend om te constateren dat een kernprobleem, zo niet het kernprobleem, van deze tieners, d.w.z. de hoge BMI, niet beïnvloed werd door wekelijks dulaglutide.Natuurlijk kan men tegenwerpen dat een betere glycemischecontrole bijna steeds leidt tot een wat hoger lichaamsgewicht, maar men zou gehoopt hebben op een sterker effect van de GLP-1 receptor agonist. Overigens is ook in eerder onderzoek met een GLP-1 receptor agonist bij kinderen gevonden dat zij, anders dan volwassenen, niet afvielen (N Engl J Med 2019; 381:637-646). Wat overblijft is één tot anderhalve punt HbA1c daling en dat is natuurlijk zeer goed nieuws.
Referentie
Arslanian SA, Hannon T, Zeitler P, Chao LC, Boucher-Berry C, Barrientos-Pérez M, Bismuth E, Dib S, Cho JI, Cox D; AWARD-PEDS Investigators. Once-Weekly Dulaglutide for the Treatment of Youths with Type 2 Diabetes. N Engl J Med. 2022 Jun 4. doi: 10.1056/NEJMoa2204601. Epub ahead of print. PMID: 35658022.
