Boscari et al. presenteerden tijdens de EASD een real world studie naar de effecten van de lockdown in Italië op glucoseregulatie. Het betrof 33 personen met T1DM, die in februari 2020 in lockdown gingen wegens de uitbraak van SARS-CoV-2 aldaar. 13 personen konden doorgaan met werken (gemiddeld 45 jaar), 20 personen (gemiddeld 36 jaar) moesten hun werk stoppen. Allen hadden een flash glucose monitor en de gegevens konden door de kliniek uitgelezen worden.
Tijdens de lockdown veranderde er niets in de regulatie van degenen die door konden werken. Voor degenen die moesten stoppen met werken, verbeterde de regulatie: de time in range (4-10 mM) steeg van 54 % naar 65 % en de tijd met een glucose > 10 mM daalde van 42 naar 32 % (beide significant); het aantal hypo’s en de duur van hypoglycaemie (< 4 mM) veranderde niet. Het gemiddelde bloedsuiker over de dag in de eerste week van de lockdown daalde bij deze groep van 9,8 mM naar 8,9 mM. Het aantal flash/scan momenten was 13/dag.
De auteurs concluderen dat ondanks de psychologische stress van de lockdown en het minder kunnen bewegen, het stoppen met werken c.q. het hebben van meer tijd voor diabetesregulatie een gunstig effect had op de glycemische regulatie.
Beperkingen van de studie zijn de korte studieduur (1 week) en het ontbreken van informatie over het type van werk van de deelnemers. Een andere kanttekening is dat de 13 personen die door mochten werken tevoren al een hogere time in range hadden (65 %), zodat er minder ruimte was voor verbetering van de regulatie.
Conclusie
De lockdown episode had maar weinig effect op de glucoseregulatie van een groep mensen in Italië met type 1 DM die gebruik konden maken van een flash glucose sensor. Bij de thuisblijvers verbeterde de regulatie, bij hen die buitenshuis bleven werken bleef de regulatie onveranderd.
Het gehele artikel is te zien op DOI:Â 10.1007/s13300-020-00829-7
