Door Joost Hoekstra (j.b.hoekstra@amc.uva.nl)
Inleiding
De effectiviteit en de veiligheid van relatief nieuwe middelen voor de behandeling van type 2 diabetes (t2dm) zoals langwerkende GLP-1 receptor agonisten die slechts eenmaal per week behoeven te worden toegediend is onduidelijk. Een vergelijking met de standaard behandeling, d.w.z. eenmaal daags een langwerkende insuline analoog is gewenst.
Vraagstelling
Hoe verhouden effectiviteit en veiligheid van het langwerkend GLP-1 analoog semaglutide, eenmaal per week toegediend, zich tot insuline glargine, eenmaal daags toegediend bij t2dm?
Methoden
In deze gerandomiseerde, open-label, multicentrische trial uitgevoerd in 14 landen werden patiënten onderzocht die ondanks behandeling met metformine en/of een SU preparaat onvoldoende gereguleerd waren. Men werd behandeld met of 0.5 mg semaglutide per week, of 1.0 mg semaglutide per week, of met eenmaal daags insuline glargine met titratie naar een nuchter glucose van < 5.5mmol/l. Het primaire eindpunt was verandering in HbA1c van start tot aan week 30.
Resultaten
Ruim 1000 patiënten werden gerandomiseerd. Het gemiddelde HbA1c daalde van 8.17% tijdens behandeling met semaglutide 0.5 mg resp 1.0 mg met 1.2% resp 1.6%, terwijl de daling met glargine 0.8% betrof. Het gemiddelde lichaamsgewicht was bij de start 93.4 kg. Dit daalde met semaglutide 0.5 mg resp 1.0 mg met 3.5 en 5.2 kg, terwijl het lichaamsgewicht steeg met 1.2 kg bij gebruik van glargine. Ernstige of met bloedglucosestrips bevestigde hypo’s werden gerapporteerd in de semaglutide 0.5 mg, semaglutide 1.0 mg en glargine groep bij respectievelijk 4%, 6% en 11 % .
Conclusie
Gebruik van eenmaal per week semaglutide leidde, in vergelijking met eenmaal daags glargine, tot een sterkere daling van HbA1c en gewicht, en tot minder hypo’s.
