Bij de keuze van een glucoseverlagend middel wordt geprobeerd om zoveel mogelijk rekening te houden met patiënt karakteristieken. Het doel hierbij is om voor elke patiënt een behandeling te kiezen met de kleinste kans op bijwerkingen (veiligheid) en de grootste kans op een blijvend glucoseverlagende werking en zo mogelijk grootste kans op vermindering van lange termijn complicaties (effectiviteit). Slechts mondjesmaat komen hiervoor tools beschikbaar welke gebruikt kunnen worden in de spreekkamer.
In onderstaande artikel is onderzocht in hoeverre insulineresistentie, of maten welke hier nauw mee geassocieerd zijn zoals BMI, hsCRP en triglyceriden, samenhangen met het effect van een DPP-4 remmer. Niet geheel onverwacht werd gezien dat patiënten met insulineresistentie, maar ook zij met meer praktisch te gebruiken markers van insulineresistentie zoals verhoogde triglyceriden, een minder sterke reactie op een DDP4 remmer hadden. Het hebben van obesitas en triglyceriden boven de 2.3 mmol/L halveerde zelfs het HbA1c verlagend effect van een DDP4 remmer.
Welke leefstijladviezen of andere medicamenteuze behandelingen beter werkzaam zijn in deze subgroep van patiënten is slechts ten dele onderzocht in deze publicatie. Het glucoseverlagend effect van een GLP1 receptor agonist bleek bijvoorbeeld niet afhankelijk van insulineresistentie danwel BMI of triglyceriden. Informatie over effectiviteit van de meer gebruikelijke toepassing van leefstijlaanpassingen of inzet van metformine, sulfonylureumderivaten of insuline ontbreekt in deze analyse.
In conclusie, het glucoseverlagend effect van een DDP4 remmer is minder aanwezig bij mensen met aangetoonde insulineresistentie. Deze kennis kan helpen bij het in overleg met de patiënten starten van een bij hem of haar passende behandeling.
