Uit eerdere studies is gebleken dat het gewichtsverlies bewerkstelligd door GLP1-agonisten gepaard gaat met een afname van non-alcoholische steatose van de lever (vanaf nu NAFLD genoemd). Onderzoekers opperden dat het toevoegen van een glucagon receptor agonist de gunstige effecten van de GLP-analoog zou kunnen complementeren, gezien de potentie van glucagon agonisten om de vrije vetzuur oxidatie te stimuleren en de lipogenese te remmen in de lever. Op de EASD Annual Meeting 2023 werden resultaten gepresenteerd over het effect van efinopegdutide, een GLP/glucagon duale agonist, op NAFLD bij patiënten met type 2 diabetes. Hieronder vindt u de belangrijkste resultaten.
Methoden
In een fase 2 gerandomiseerde studie werden 145 volwassen patiënten met NAFLD behandeld met efinopegtudine of met semaglutide 1.0 mg per week gedurende 24 weken. Van deze 145 patiënten hadden 48 type 2 diabetes. Zij hadden allen een adequate regulatie met alleen dieetmaatregelen of metformine. De resultaten hieronder betreffen de bevindingen bij de subgroep van patiënten met type 2 diabetes (n=48). De primaire uitkomstmaat was de afname in levervet massa, uitgedrukt in percentage en gemeten met MRI met een specifiek radiologsich steatose protocol.
Resultaten
Het gemiddelde HbA1c was 48 mmol/mol , de BMI 34.3 kg/m2, en de gemiddelde levervet massa was 18%. De reductie van de levervet massa was groter in de efinopegtudine groep dan in de semaglutide groep (respectievelijk een relatieve reductie van 66.8% [90% CI 57.2, 76.3]) versus 45.6% [90% CI 36.0, 55.1], p<0.001). Tevens bereikte een groter percentage patiënten in de efinopegtudine groep een normale levervet massa van <5% ( 62.5% versus 25% van de patiënten in de semaglutide groep, p<0.001). Het gemiddelde gewichtsverlies in beide behandelgroepen was gelijk (EFI 7.8% vs SEMA 7.1%, p=0.621), evenals de mate van bijwerkingen. Soortgelijke resultaten werden waargenomen bij de patiënten zonder type 2 diabetes.
Conclusie en relevantie voor dagelijkse praktijk
Bij patiënten met type 2 diabetes en obesitas resulteerde een behandeling met efinopegtudine in een grotere afname van levervet massa dan een behandeling met semaglutide. Hoewel de onderzoeksgroep klein was, lijkt dit effect onafhankelijk van de mate van gewichtsverlies. Immers, het gewichtsverlies in beide groepen was gelijk.  De patiënten die in deze studie geïncludeerd werden hadden een relatief milde diabetes, die ook zeer goed gereguleerd was. Het is nu nog niet duidelijk of de resultaten uit dit onderzoek ook toepasbaar zijn op patiënten met een langere diabetes duur die medicamenteus intensiever behandeld worden. Resultaten uit toekomstig onderzoek bij deze groep patiënten in grotere opzet zullen de uiteindelijke plaats bepalen van efinopegtudine voor de behandeling van type 2 diabetes en NAFLD.
