De CAMELLIA-TIMI 61 trial is een cardiovasclaire outcome trial met lorcaserin, waarin de cardiovasculaire effecten door farmacologisch (lorcaserin) geïnduceerd gewichtsverlies werd nagegaan. Lorcaserin bevordert gewichtsverlies door de activering van de hersenreceptoren voor serotonine, een neurotransmitter die gevoelens van volheid afgeeft.
In deze fase is met name gekeken naar veiligheid en effectiviteit. Lorcaserin werd gegeven in een dosering van 2 x dd 10 mg en afgezet tegen een placebo groep. De BMI was hoger dan 27 (gem. 35), de gemiddelde leeftijd 64 jaar, gewicht 102 kg, 57 % had diabetes en 75 % cardiovasculaire morbiditeit. Het aandeel van mannen was 64 %. De mediane follow-up 3,3, jaar en per groep waren er 6000 patiënten.
Het uiteindelijke gewichtsverlies in de lorcaserin groep was 4,2 kg versus 1,4 kg in de placebo groep, dus een blijvend verschil van 2,8 kg. Er was vaker meer dan 5 en 10 % gewichtsverlies in de lorcaserin groep. De CV risicofactoren verbeterden gering, maar significant, gelijk bij mannen en vrouwen. CV overlijden, MI en CVA verminderden 2 % per jaar. In de lorcaserin groep waren er niet meer MACE dan in de placebo groep. Er was ook geen verschil in bijwerkingen, er waren niet meer maligniteiten, klepgebreken en pulmonale hypertensie. Het is ook te gebruiken bij patiënten met CVD.
Er is ook gekeken naar de effecten op remissie en preventie van type 2 diabetes. De afkappunten waren een HbA1c van 6,5 % (48 mmol/mmol) en een nuchtere glucose van 5,7 mmol/l. Diabetes was er bij 47 %, prediabetes (IGT) bij 33 %. Het gewichtsverlies was als eerder genoemd. HbA1c (03-0,5 %) en glucose daalden redelijk, maar dat effect werd later minder. Nieuwe diabetes trad in de lorcaserin groep op bij 8,5 % en bij 10,3 % in de placebo groep (1,8 % verschil). In de lorcaserin groep was minder vaak een glucose verlagend middel nodig, inclusief insuline. Na een jaar waren de middelen ook vaker gestopt, er was iets vaker remissie van diabetes. Er waren iets minder microvasculaire complicaties (wat eigenlijk verbazingwekkend is). Hypo’s traden zelden op en waren in beide groepen gelijk.
Het blijkt dus dat een bescheiden gewichtsverlies kan resulteren in vermindering van CVD.
Prof. dr. Naveed Sattar (Universiteit Glasgow)Â becommentarieerde dat het een goed opgezette studie was en dat obesitas het grootste probleem is van deze tijd. Concurrenten van lorcaserin zijn vaak slechts gedurende een jaar getest. Waarschijnlijk is het middel het beste te gebruiken als aanvullende therapie, maar of het in Nederland een grote plaats in het therapeutisch arsenaal zal krijgen is afwachten.
Klik hier voor de publicatie in de Lancet.
