Voor mensen met diabetes komen er steeds betere medicijnen en innovatieve hulpmiddelen op de markt, voor hun behandeling en de preventie van diabetes. Toch hebben we wereldwijd te maken met een groeiend aantal mensen met (pre)diabetes en tegelijk lopen veel landen tegen een plafond aan wat betreft de mensen die werken in de zorg en beschikbaar budget.
Een andere belangrijke uitdaging bij het (vorm)geven van de beste diabeteszorg is of deze iedereen bereikt die het nodig heeft. Tijdens de sessie ‘Delivery the best diabetes care to under resources populations – who much of the wishful thinking?’ werd hier op ingegaan vanuit het perspectief van drie verschillende continenten: de Verenigde Staten, Europa en Azië. Elk continent met de eigen onderliggende uitdagingen.
Vanuit het perspectief van de Verenigde Staten, was de grootste uitdaging de toegang tot zorg. Anne Peters, deelde haar ervaringen en waar zij tegen aanloopt als zorgverlener. Ze benoemde dat het verkleinen van gezondheidsverschillen voor mensen met diabetes er op meerdere niveaus veranderingen moeten plaatsvinden: beleid op een nationaal niveau (verzekeringen, waarde gedreven zorg), maatschappelijk niveau (ongelijke benadering van subgroepen), sociale determinanten van gezondheid (opleiding, sociaaleconomische omstandigheden, leefomgeving), individuele factoren (diabetes duur, familiegeschiedenis van diabetes), zorg gerelateerde factoren (zelfmanagement, gebruik van medicatie en devices).
Zorgverleners kunnen zich richten op de zorggerelateerde vragen en soms de individuele factoren, maar hebben de tijd en middelen niet om zich op de niveaus daarboven te richten. Samenwerking kan gezocht worden met public health en het betrekken van de doelgroep of fait-based organisaties in de wijk om bijvoorbeeld de leefomgeving aan te pakken of aan te sluiten bij activiteiten die al plaatsvinden.
Vanuit het Europees perspectief, ligt de uitdaging niet in de toegang tot zorg maar de diversiteit aan beleid, het zorgstelsel en klinische inertie. Op continent-niveau lijkt Europa er goed voor te staan, maar wanneer er ingezoomd wordt, zijn er grote verschillen. Negen landen uit de top 10 met hoogste zorgkosten per persoon met diabetes zijn landen uit Europa. Hoewel nieuwe middelen na aangetoond effect en goedkeuring in de meeste landen snel in de richtlijnen opgenomen worden, is er traagheid met de implementatie ervan in de praktijk. Dit werd benoemd als een belangrijk speerpunt voor Europa, naast het vormgeven van geïntegreerde zorg en aandacht voor gezondheidsverschillen.
Vanuit het Aziatisch perspectief werd benadrukt dat Azië de hoofdstad van de diabetespandemie is, met 251 miljoen mensen met diabetes in dat continent ten opzichten van 59 miljoen in Europa. De belangrijke factoren die genoemd werden die bijdragen aan deze hoge prevalentie waren; het ongunstig fenotype (met eenzelfde BMI is het percentage levervet al veel hoger); vaker diabetes gravidarum, leefstijlfactoren zoals voedsel voorkeuren en vrije tijd besteding (meer sedentair), en luchtverontreiniging. Ook hier werd benadrukt dat een aanpak op meer niveaus nodig is om deze uitdagingen aan te pakken. Maar ook dat nagedacht kan worden over het slim inzetten van innovaties bij preventie (primair, secundair en tertiair) van diabetes.
