Dat SGLT-2 remmers van groot nut kunnen zijn voor mensen met hart- en nierfalen is inmiddels bekend. Dat empagliflozine wat nierfalen betreft niet onderdoet voor bijv. cana- en dapagliflozine werd tijdens de laatste EASD al aannemelijk gemaakt op basis van een post-hoc analyse van de EMPA-REG studie. Deze week zijn in de NEJM de resultaten bekend gemaakt van de EMPA-KIDNEY studie, een onderzoek waarin de effecten van empagliflozine bij een breed scala aan patiënten met chronische nierziekten prospectief zijn onderzocht.
Methoden
Bestudeerd zijn patiënten met een chronische nierziekte met een eGFR van 20 tot 45 ml per minuut per 1.73 m2 lichaamsoppervlak of met een eGFR van 45 tot 90 met een urine albumine/kreatinine ratio van tenminste 200. Deze patiënten werden gerandomiseerd over empagliflozine (10 mg / d) of placebo. Het primaire eindpunt was een samengesteld eindpunt van progressie van nierziekte (gedefinieerd als eindstadium nierfalen, een blijvende daling in eGFR van <10 ml per minute per 1.73 m2, een blijvende daling in eGFR van ≥40% vanaf de start van de studie) of overlijden door nierziekte of overlijden door cardiovasculaire (CV) oorzaken.
Resultaten
6609 patiënten ondergingen randomisatie. Tijdens een mediane follow up van 2.0 jaar was er progressie van nierziekte of overlijden door CV oorzaak bij 432 van de 3304 patiënten (13.1%) in de empagliflozine groep en bij 558 van de 3305 patiënten (16.9%) in de placebo groep (hazard ratio, 0.72; 95% betrouwbaarheidsinterval [CI], 0.64 tot 0.82; P<0.001). De resultaten waren consistent onder de patiënten met en zonder diabetes en over de subgroepen gedefinieerd naar eGFR bereik. De kans op opname in het ziekenhuis door welke oorzaak dan ook was kleiner in de empagliflozine groep dan in de placebo groep (hazard ratio, 0.86; 95% CI, 0.78 to 0.95; P=0.003), maar er waren geen significante verschillen tussen de groepen t.a.v. de samengestelde uitkomst van opname voor hartfalen of overlijden door CV oorzaken (hetgeen optrad bij 4.0% in de empa- tegen 4.6% in de placebo groep) of t.a.v. overlijden door welke oorzaak dan ook (bij 4.5% respectievelijk 5.1%). Het aantal ernstige bijwerkingen (‘serious adverse events’) was niet verschillend in de twee groepen.
Conclusie
Over een breed scala van patiënten met chronische nierziekten, allen met een hoog risico op progressie van hun aandoening, leidde gebruik van empagliflozine tot een kleinere kans èn op  progressie van de ziekte èn op overlijden door CV oorzaken, dan placebo.
Bespreking
Verrassend zijn de resultaten nauwelijks meer; gunstig zijn ze zeker. Wat voegt de studie nog toe? Vooral dat bij een nog grotere groep patiënten met nierfalen maar zonder diabetes (54%) dan in eerdere trials en bij een fors percentage patiënten met een eGFR van kleiner dan 30 ml/min. (34%), SGLT-2 remmers effectief blijken.
Referentie
EMPA-KIDNEY Collaborative Group; Herrington WG et al. Empagliflozin in Patients with Chronic Kidney Disease. N Engl J Med. 2023 Jan 12;388(2):117-127. doi: 10.1056/NEJMoa2204233. Epub 2022 Nov 4. PMID: 36331190; PMCID: PMC7614055.
(Funded by Boehringer Ingelheim and others; EMPA-KIDNEY ClinicalTrials.gov number, NCT03594110; EudraCT number, 2017-002971-24.
Figure 1. Progression of Kidney Disease or Death from Cardiovascular Causes. Shown are the results of the primary composite outcome of progression of kidney disease or death from cardiovascular causes. Over a median of 2 years of follow-up, progression of kidney disease or death from cardiovascular causes occurred in 432 patients (13.1%) in the empagliflozin group and in 558 patients (16.9%) in the placebo group, representing 42 fewer primary outcome events per 1000 patients in the empagliflozin group than in the placebo group over 2 years.
