In de afgelopen jaren is uit verscheidene studies gebleken dat GLP-1 agonisten bij patiënten met type 2 diabetes het risico op cardiovasculaire ziekte reduceren. Minder duidelijk is echter of de mate van deze risicoreductie verandert indien patiënten al nierschade hebben ten tijde van de start van GLP-1 agonisten. Door middel van een recente post-hoc analyse van 2 grote trials onderzochten Zweedse onderzoekers derhalve of het effect van semaglutide op “Major Adverse Cardiovascular Events” (MACE) beïnvloed werd door de pre-existente nierfunctie bij patiënten met type 2 diabetes. Zij presenteerden hun resultaten op de EASD Annual Meeting 2022. Hieronder vindt u de belangrijkste resultaten.
Zoals genoemd betrof het onderzoek een post-hoc analyse van 2 grote trials, de SUSTAIN 6 en de PIONEER 6 trial. Dit waren trials waarin de effecten op MACE van respectievelijk semaglutide 1x per week subcutaan en semaglutide dagelijks oraal ten opzichte van placebo bij patiënten met type 2 diabetes werden onderzocht. In de huidige analyse werden 6480 deelnemende patiënten gecategoriseerd op basis van hun pre-existente nierfunctie: eGFR< 45 (CKD 3b of slechter), eGFR 45-60 (CKD 3a), en > 60 mL/min/1.73m2 (CKD 1 of 2). Het risico op MACE bij de verschillende categorieën werd bepaald door middel van statische Cox hazard modellen. Tevens werd beoordeeld wat het effect was van het gebruik van semaglutide binnen deze modellen.
De meeste geïncludeerde patiënten hadden een normale of mild gestoorde nierfunctie (eGFR< 45, eGFR 45-60 (CKD 3a), en eGFR > 60 mL/min/1.73m2 respectievelijk n=731, n=968 en n=4762). Onafhankelijk van wel/geen behandeling met semaglutide was het risico op MACE hoger bij patiënten met een pre-existent gestoorde nierfunctie ten opzichte van patiënten met mild gestoorde of normale nierfunctie (HR 1.52 [1.15-1.99], p< 0.05 en HR 1.36 [1.04-1.76] voor de groepen met respectievelijk een eGFR <45 en 45-60 mL/min/1.73m2 ten opzichte van de groep met een eGFR > 60 mL/min/1.73m2). Behandeling met semaglutide reduceerde in alle eGFR categorieën het risico op MACE. De mate van deze risico-reductie werd niet beïnvloed door de pre-existente nierfunctie (ook wanneer statistische correctie plaats vond voor belangrijke risicofactoren voor MACE).
De resultaten van dit onderzoek laten zien dat semaglutide gunstige cardiovasculaire effecten heeft bij patiënten met type 2 diabetes, onafhankelijk van hun pre-existente nierfunctie. Hoewel patiënten met een slechtere nierfunctie in het algemeen een hoger risico hadden op MACE dan patiënten met een normale nierfunctie, lijkt er ook bij hen nog veel winst te behalen met semaglutide. De resultaten benadrukken dan ook dat GLP-1 analogen breed kunnen worden ingezet bij de behandeling van type 2 diabetes.
