Door Joost Hoekstra (j.b.hoekstra@amc.uva.nl)
Artikel:
Lower Risk of Heart Failure and Death in Patients Initiated on SGLT-2 Inhibitors Versus Other Glucose-Lowering Drugs: The CVD-REAL Study. Circulation 2017
Kosiborod M. et al.
Inleiding:
De EMPA-REG studie uit 2015 heeft een even onverwachte als indrukwekkende vermindering in cardiovasculair overlijden en opname voor hartfalen laten zien bij type 2 diabeten met een cardiovasculaire voorgeschiedenis. Maar, zo vraagt men zich af, zou dat opvallend gunstige effect van SGLT-2 remmers wel reproduceerbaar zijn in de praktijk van alle dag?
Vraagstelling:
Gaat gebruik van SGLT-2 remmers ook in de gewone praktijk gepaard met minder overlijden en minder opname voor hartfalen in vergelijking met andere orale glucose verlagende middelen?
Methoden:
In deze zogenaamde ‘real world evidence’ studie werden gegevens verzameld uit 1e lijns- en ziekenhuis- databases in de V.S., Noorwegen, Denemarken, Zweden, Duitsland en Groot Brittannië. Hazard ratios (HR) voor hartfalen, overlijden en de combinatie van deze twee werden per land berekend en gepooled om de gewogen effect grootte te bepalen. Overlijdens gegevens waren voor Duitsland niet beschikbaar.
Resultaten:
Er waren 309.056 patienten recent gestart met of een SGLT-2 remmer of een ander oraal glucose verlagend middel, dwz 154,528 patienten in elke groep. Canagliflozin, dapagliflozin en empagliflozin droegen respectievelijk voor 53%, 42% en 5% bij aan de totale blootstelling in de tijd in groep van de SGLT-2 remmers. Klinische gegevens van de twee groepen waren bij de start van de studie niet verschillend. Er waren in totaal 961 gevallen van hartfalen tijdens de follow up van 190.164 persoon-jaren (incidence rate [IR] 0.51/100 persoon-jaren). Van de 215,622 patienten in the V.S., Norwegen, Denemarken, Zwedenen Groot Brittannie overleden er 1334 (IR 0.87/100 persoon-jaren), en hartfalen of overlijden deed zich voor bij 1983 (IR 1.38/100 persoon-jaren). Gebruik van SGLT-2 remmers versus andere orale glucose verlagende middelen was geassocieerd met een lagere kans op hartfalen (HR 0.61; 95% CI 0.51-0.73; p<0.001), overlijden (HR 0.49; 95% CI 0.41-0.57; p<0.001) en hartfalen of overlijden (HR 0.54; 95% CI 0.48-0.60, p<0.001). Tussen de deelnamende landen bestond er geen significante heterogeniteit.
Conclusie:
In deze grote multinationale studie bleek behandeling met SGLT-2 remmers versus andere orale glucose verlagende middelen geassocieerd met een kleinere kans op hartfalen en overlijden. Dit suggereert dat de voordelen gezien van empagliflozin in de EMPA-REG studie een klasse effect betreffen. Dit effect zou toepasbaar kunnen zijn op een brede populatie type 2 DM patienten in de dagelijkse praktijk.
